Prolog

           Niestety moi mili, ale skończyłam już chorować :c chociaż moje zeszyty są nieuzupełnione postanawiam iść do szkoły i zmierzyć się z tym wręcz :D Blog będzie ogółem o Sasuke i Sakurze, nie omieszkam dodać też innych wątków. Co tylko sobie życzycie - jestem do Waszej dyspozycji. Akcja będzie toczyć się na terenie Nowego Jorku. Ogółem wojny gangowe i narkotyki będą codziennością w blogu. Biedna dziewczyna walcząca o przetrwanie każdego dnia spotyka Sasuke, który zakochuje się w niej i daje niezwykłą ofertę.


            Było zimno i mokro, jak to październik na wybrzeżu. Ulice Manhatanu świeciły jasno. Było już późno, ludzie wrócili już do swoich domów i jedli kolację z rodzinami. Za szybami słychać było śmiech dzieci i szczekanie psów. Jednak nie wszyscy w tym okrutnym świecie mają takie szczęście. Piękna dziewczyna szła teraz ulicą z rękami w kieszeniach starego i za dużego płaszcza. Miała na sobie podarte dżinsy i bluzę z kapturem. Pociągała nosem cała trzęsąc się z zimna. Była głodna, nawet nie pamięta kiedy miała coś ciepłego w ustach, w ogóle nawet nie pamiętała kiedy ostatnio coś jadła... Kierowała się w stronę dworca, tam zawsze można było znaleźć coś dojedzenia i kogoś do pogadania. Wolała być tu i teraz niż wrócić do domu i patrzeć na pijaną matkę drącą ryj na jej małego wychudzonego braciszka. Nie miała ochoty oglądać farby schodzącej ze ścian i swojego łóżka wciśniętego na siłę do jednego pokoju, który dzieliła razem ze wszystkimi członkami swojej rodziny, a mianowicie jeszcze 5 osobami prócz niej. Nie poszła ostatnio do pracy, musiała odebrać matkę z izby wytrzeźwień i zaprowadzić Daisuke do publicznego przedszkola. Nienawidziła tego, wysłuchiwania jak szydzą z niego te inne rozpieszczone bachory! Potem trzeba było zająć się domem i jakimś, podkreślam "jakimś" obiadem, może uda jej się coś ukraść na chociażby jakąś zupę. Dla wszystkich i tak nie starczy, ale ważne, że mały zje coś ciepłego. Tego samego dnia gdy wróciła z miasta nie zastała w domu ani babci, ani matki, ani starszych sióstr, ani Jimmy. Zastała matkę pieprzącą się w jej łóżku z jakimś gachem! Zadzwoniłaby do sióstr, ale nie miała nawet telefonu, nie wytrzymała. Nawet nic ze sobą nie wzięła, po prostu wyszła i nie wracała już tak drugi tydzień. Właściwie jedyne czym się martwiła to to czy babcia zajęła się jej braciszkiem, czy też błąka się przed kamienicami z inną patologią. Małe złodziejaszki już sobie wyobrażała ich przyszłość. Nie czekaj - oni nie mieli przyszłości. To takie niesprawiedliwe, że Bóg daje jednym szansę, a innym już nie. Pewnie matka zapomniała już o jej istnieniu, tak na prawdę nikt w życiu nie potrzebował jej istnienia, mogłoby jej nie być i tak nic by to nie zmieniło. Jednego bezdomnego mniej. I na tego typu przemyśleniach minęła jej długa droga na wspomniany już dworzec. Na stacji było cieplej niż na ulicy. Spojrzała na zegar zawieszony obok rozkładu. Była 23:04. Chciało jej się spać, w końcu na nogach była już od wschodu słońca. Musiała inaczej zgarnęła by ją milicja i kazała mieszkać w jakimś zawszonym przytułku lub zwyczajnie zawieźliby ją do znienawidzonego domu. Usiadła na ławce i oparła się plecami o zimny mur. Odchyliła głowę do tyłu i przymknęła oczy. Tak, tu było zdecydowanie cieplej. Usnęła. Nagle ze stanu, który lubiła najbardziej wyrwał ją hałas i oddane dwa strzały. Otworzyła gwałtownie oczy i zasłoniła rękami głowę. Zobaczyła, że parę metrów przed nią leży jakiś mężczyzna. Krwawił.
- Ty skurwielu! Kropnąłeś mnie! A jak dorwę tą twoją dziwkę to zabiję! Najpierw ją a potem ciebie skurwysynie! - darł się. Ręką przyciskał brzuch. Ciekawe o co poszło? Sakura podniosła się i podeszła wolnym krokiem do rannego. Miał ciemne włosy i oczy. Był ubrany w skórę, dżinsy i buty Adidas. Obok jego drugiej ręki leżała spluwa. Widocznie sam nie trafił i tak to się skończyło. Musiała też przyznać, że był niezwykle przystojny. Spojrzała na zegar. Była 3 nad ranem. Uklęknęła przed nim.
- Hej, żyjesz!? - powiedziała.
- Nie, kurwa, zabili mnie i uciekłem - chciała pomóc mu wstać. - Zostaw! - syknął. Dopiero teraz spojrzał się na jej twarz. Była przepiękna. Jej duże i błyszczące oczy przesłaniały kosmyki jasnoróżowych włosów spadające na wysokie czoło. Patrzyła się na niego zmartwiona.
- Poradzę sobie - poprawił się. Próbował wstać, ale nie dał rady. Po chwili namysłu skorzystał z pomocy różowowłosej.
- To gdzie cię odprowadzić, bo domyślam się, że nie do szpitala - zapytała z ironią. Ile razy widziała strzelanki, ile razy odprowadzała marginesy społeczne do ich zaplutych domów. Chłopak tylko uśmiechnął się zawadiacko i odpowiedział
- Walt Street 960. -
- Tak w ogóle to jestem Sakura, miło mi - powiedziała entuzjastycznie.
- Taa, mi też - nie wyrażał żadnych chęci rozmowy z nią.
- Sasuke - dorzucił sucho. Właśnie teraz dziewczyna uświadomiła sobie, że taki przystojny mężczyzna na pewno nie chciałby z nią gadać. W końcu jak ona wyglądała... jak bezdomny. Musi coś z tym zrobić, musi się odbić od tego zasranego dna! Może on jej w tym jakoś pomoże? Miejmy nadzieję.